Adwent to okres w roku liturgicznym, w którym oczekujemy na przyjcie Zbawiciela. Rozpoczyna się on od I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór 24 grudnia. Adwent stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym.
W "Ogólnych normach roku liturgicznego i kalendarza" z 1969 r. możemy przeczytać: "Adwent ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania".
Wieniec Adwentowy wraz z czterema świecami niosą w sobie przesłanie symboliczne: zieleń gałązek jest obrazem trwającego życia, kolor czerwony to barwa miłości, a płomień - to znak Chrystusa, Światła, które nadchodzi i opromieni miłością cały świat. Cztery świece symbolizują cztery Niedziele Adwentu.
W czasie całego Adwentu, poza niedzielami i uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia), odprawiane są Roraty ku czci Najświętszej Maryi Panny. W czasie Rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca - symbolizuje ona obecność Maryi - roratka. Biała lub niebieska kokarda, którą jest przepasana roratka mówi o niepokalanym poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Świeca ta świeci się ona tylko podczas tej mszy świętej.
Msza Roratnia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach, które zapalają się dopiero na "Chwała na wysokości Bogu". Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia (chociaż wyłącznie podczas Rorat). Nazwa Roraty pochodzi od pierwszych słów pieśni na wejście: Rorate coeli, desuper... (Niebiosa spuśćcie rosę...). Rosa z nieba wyobraża łaskę, którą przyniósł Zbawiciel.
„Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem" (1 Krl 8,27).
W nabliższą Niedzielę tj. 27 października, przypada Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego, która przypomina nam, że wszyscy, bez wyjątku, jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za kościół, w którym gromadzimy się dla sprawowania niedzielnej Eucharystii i przy innych okazjach, ale jeszcze w większym stopniu jesteśmy odpowiedzialni za budowę żywego Kościoła.
Poświęcenie kościoła i ołtarza zalicza się do najbardziej uroczystych aktów liturgicznych, a obchód rocznicy tego wydarzenia jest podniesiony do rangi uroczystości.
Dzisiaj dziękujemy Bogu, że pozwolił wznieść, z Jego darów, kościół parafialny - tę „arkę przymierza”, stały symbol Jego zbawczej obecności wśród nas. Spoglądamy z dumą i radością na tę świątynię także dlatego, że jest ona znakiem wszystkich wierzących i każdego z osobna. Słowem „Kościół” określamy bowiem wszystkich wierzących w Chrystusa i przez chrzest oddanych Mu na własność. Tym samym słowem nazywamy także poświęcony i namaszczony budynek - miejsce, w którym dostępujemy Bożego miłosierdzia i otrzymujemy pokarm na życie wieczne.
Wdzięczni za dar parafialnego kościoła możemy śpiewać: „Nie rzucim, Chryste, świątyń Twych, nie damy pogrześć wiary. (...) Bronić będziemy Twoich dróg. Tak nam dopomóż Bóg”.
Seminarium Odnowy Wiary to 10 cotygodniowych spotkań, które pomagają w osobistym przeżyciu najważniejszych prawd wiary. Obejmują one wspólną modlitwę, konferencję i spotkanie w grupach. Dopełnieniem tego jest indywidualna modlitwa z Pismem Świętym. Całość spotkań wieńczy modlitwa o przyjęcie darów Ducha Świętego
„Seminarium Odnowy Wiary” to inna forma rekolekcji, poprzez którą Bóg wzbudził i nadal wzbudza wielu ludzi do żywej wiary, do otwartości na działanie Ducha Świętego.
W naszej Parafii Seminarium rozpocznie się 13 września o godz. 19:00
14 sierpnia mija kolejna rocznica śmierci św. Maksymiliana Kolbe, który oddał życie za Franciszka Gajowniczka, innego więźnia obozu koncentracyjnego Auschwitz- Birkenau. Franciszkanin wraz z 10 innymi więźniami został skazany na śmierć głodową. Święty wytrzymał bez wody i chleba dwa tygodnie, po czym 14 sierpnia 1941 roku został dobity zastrzykiem z fenolu. Męczennik Miłości, jak tytułuje się o. Maksymiliana Kolbe, zaufał Niepokalanej do końca. Ojciec Maksymilian całym swoim życiem dawał świadectwo, o którym powinniśmy wspominać, w szczególności w czasach fałszowanego humanitaryzmu.
Stał na straży wartości czego wyraz dawał, aż do ostatnich chwil swojego życia. My jako Młodzież Wszechpolska w 2016 roku obraliśmy św. Maksymiliana Kolbe jako swojego patrona, ponieważ pokazał nam jak kształtować swoją wiarę, aktywnie działać społecznie i działać dla dobra Narodu. W codziennej pracy społecznej dumnie reprezentujemy wartości jakie nam pozostawił.
Święty Maksymilian Maria Kolbe jest patronem archidiecezji gdańskiej i diecezji koszalińskiej oraz - jak powiedział św. Jan Paweł II - "naszych trudnych czasów".
W czwartek 15 sierpnia, będziemy obchodzić Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, zwane inaczej Świętem Matki Bożej Zielnej, na pamiątkę podania głoszącego, że Apostołowie zamiast ciała Maryi znaleźli kwiaty, poświęca się kwiaty, zioła i kłosy zbóż.
Uroczystość ta obchodzona jest od V wieku, i przypomina o wniebowzięciu Maryi jako nieśmiertelnej matki Syna Bożego. To święto określa się w Kościołach wschodnich jako: Zaśnięcie, Odpocznienie Najświętszej Maryi Panny. Kościół zachodni święto Wniebowzięcia NMP obchodzi 15 sierpnia, a Kościoły wschodnie, zachowujące kalendarz starego stylu (juliański) – 13 dni później, czyli 28 sierpnia.
Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla: "Wniebowzięcie Maryi jest szczególnym uczestniczeniem w Zmartwychwstaniu Jej Syna i uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan".
Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest jednym z dogmatów wiary, który ogłosił papież Pius XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej "Munificentissimus Deus":
"...powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej" (Breviarium fidei VI, 105)